Nieuws
Groen Blad en de Rode Pen
VWN-lid Niels Olfert ontving vanuit de vereniging een Sanne Deurloo-beurs, die hij gebruikte als bijdrage aan de cursus wetenschapsjournalistiek (SCW). Hij deelt zijn geleerde lessen uit die cursus via onderstaand verslag. Ben je jong lid en wil je ook een aanvraag doen voor een cursus, workshop, congresbezoek of andere leerzame activiteit? Aanvragen indienen voor de Sanne Beurloo-beurzen kan doorlopend, zie hier voor meer informatie.
In het begin denk je dat je kunt schrijven. Daarna besef je dat je altijd beter kunt schrijven. Ten slotte leer je dat de rest van je voorzienbare leven als wetenschapsjournalist uit eindeloze commentaarvensters en rode pen bestaat. En dat – heb ik óók geleerd – is een goed teken. Het betekent dat mensen je tekst lezen, serieus nemen en soms zelf publicabel achten – de ultieme droom. Het is een raadselachtige les, maar niet elke goede tekst vindt een plek in tijdschriftenland. Soms ben je te algemeen. Soms te oppervlakkig. Vaker sluit je verhaal niet aan bij de lezers. Denk aan je lezer, luidt dan het devies. En lees zelf eens een blad. Zo weet je welke onderwerpen je even kunt skippen. En wat voor taal je moet spreken als je in Vice wilt komen.
Allemaal dierbare lessen uit de SCW cursus, waarmee ik in twaalf halve zaterdagen mijn nazomer, herfst en winter vulde. Ik was zo groen als het blad dat in september nog moest vallen. Eenmaal los dwarrelde ik van les naar les, van achtergrondartikel naar interview, van blog naar column. De wind bracht me naar het Volkskrantgebouw, naar de Universiteit Maastricht, naar talloze avonden vanonder het licht van mijn gedimde Tiffany lamp schrijfplannen maken terwijl jazz-trompetten uit de boxjes het glas rode wijn voor mij deden huiveren. Toen de wind stilde, belandde ik op een warm bed van ander blad – mijn getalenteerde cursusgenoten die als vrienden zijn gaan voelen, de fanatieke cursusleider, Ronald, die met onvermoeid enthousiasme iedereen wist te verblijden, en de gastdocenten die onze teksten van goed naar beter tot treffend kregen.
Het was de beste cursus die ik ooit kon volgen. Niet alleen leerde ik mijn sterktes en valkuilen, ik leerde schaven waar het kon en ontwikkelen waar het moest. Mooier nog, ik leerde ook koesteren wat gekoesterd mag worden. Een eigen schrijfstijl die zich best goed laat herkennen (en best leuk laat lezen). Op mijn eigen blog bijvoorbeeld. Totdat ik raak pitch en mijn teksten vanaf glanzend blad nog meer ogen treffen.
Maar tot die eerste publicatie koester ik ook de rode pen. Als symbool voor het nieuws dat een wetenschapsjournalist tot kunst verheft. Het is immers vooral in de wetenschap en de kunst – verklaart Sanne Deurloo – waar je ‘echt nieuws’ vindt.
Dankjewel voor de mooie maanden. We zien elkaar snel.